Die Triebfeder ihrer Arbeit sieht die Saxofonistin/Komponistin in einem nachhaltigen Umgang im Alltag wie in ihrer Kunst. Immer wieder hat sie sich großen Komplexen gewidmet, wie dem Gesamtwerk Eric Dolphys, für das sie wertvolle Forschungsarbeit geleistet hat. Die Kompositionen für ihr Trioprojekt sind ihren Überlegungen während des Lockdowns in Berlin gewidmet, wie der U-Bahnlinie „U11", der Weltraumhündin in „Laika's Descent" oder dem „Zeitlupenbossa".
Verlangsamte Zeit, traumverloren. https://fonoforum.de/rezensionen/rezension/silke-eberhard-trio-being-the-up-and-down/back/10923

Twee saxofonistes, ze delen hun initialen, delen de altsax als primair instrument en delen de meer experimentele jazz als uitingsvorm. Ik heb het over de Duitse Silke Eberhard en de Deense Signe Emmeluth. Ik haal die namen nog wel eens door elkaar en daarom geef ik ze nu maar allebei een podium. Vandaag Eberhard, morgen Emmeluth. ‘Being the Up and Down’ van Eberhards trio, met verder bassist Jan Roder en drummer Kay Lübke verscheen vorig jaar bij Intakt Records. Verder verscheen er deze maand bij Trouble in the East Records een nieuw album van haar bigband Potsa Lotsa XL, ‘Gaya’ en is ze als gast te horen op het bij 577Records verschenen ‘At Kühlspot’ van het Takatsuki Trio.
Ruim een decennium heeft ze dit trio en dit ‘Being the Up and Down’ is het vierde album, deels live opgenomen en deels in de studio. Haar kenmerkende stijl klinkt voor het eerst in ‘Strudel’. Flitsend snelle, moeiteloos meanderende patronen weeft ze door het overdonderende ritme van Roder en Lübke. Dit is hardcore jazz. In ‘Von & Nach 8’ maakt abstractie plaats voor een rafelige melodie, zeker zo charmant, verder mag hier Lübkes dwingende drumsolo worden genoemd. Maar het is niet allemaal onbegrensde hectiek wat we hier horen, in het middendeel gaat het er beduidend rustiger aan toe Zo is ‘Laika’s Descent’ is een prachtige ballade, waarin we Eberhard opvallend ingetogen horen, mooi ook in combinatie met dat toch stevige ritme, iets dat ook geldt voor ‘Zeitluppenbossa’. Nog verstilder klinkt Roders solo in ‘Hymne’, een moment van rust in een verder sterk ritmisch stuk. De laatste drie stukken zijn weer wat dynamischer, met als hoogtepunt het heerlijk stroeve ‘Damenschrank’.

Potsa Lotsa bestaat sinds 2010 en wisselt van vorm al naar gelang Eberhards behoefte. Meer dan haar trio is deze bigband, voor ‘Gaya’ bestaand uit elf leden, een vehicle om haar eigen composities uit te kunnen voeren, al is ze ook zeker als solist aanwezig. Eind 2019 ontmoette ze Youjin Sung, actief op de gayageum, een Koreaans snaarinstrument. Eberhard schafte er zelf één aan en sloeg aan het componeren, wat weer resulteerde in de LP ‘Gaya’. En natuurlijk, dit instrument geeft een bijzondere kleur aan dit album, maar dat is niet alles, de klank blijkt ook nog eens zeer goed te passen bij de muziek die Eberhard voor dit ensemble schreef: een boeiende en over het algemeen vrij ingetogen combinatie van experimentele jazz en hedendaags gecomponeerd. En soms ontspoort het geheel op grootse wijze, zoals halverwege ‘셋 (sed)’, iets waar vooral Eberhard zelf, met een hoog piepende altsax, debet aan is. Eén stuk waarin die diverse muzikale werelden prachtig samen komen is het ritmische ‘넷 (ned)’, met prachtige solo’s van trombonist Gerhard Gschlößl en bassist Igor Spallati.
In de tweede helft van 2020 organiseerde het Takatsuki Trio, bestaande uit pianist Rieko Okuda, bassist Antti Virtaranta en gitarist Joshua Weitzel een maandelijks concert in de Berlijnse Kühlspot Social Club, met iedere keer een andere gast. In augustus was dat Silke Eberhard, het resultaat is een bijna veertig minuten durende improvisatie. Eberhard mag beginnen, sputterend, onderzoekend, ongewone klanken uit haar instrument persend. De anderen voegen zich erbij, leidend tot een ietwat hectisch en bijzonder abstract klankspel, waarin vooral Eberhard en Weitzel mooi buiten de lijntjes kleuren, tot Okuda middels zijn solo even de melodie zoekt. En verderop zitten prachtige duetten, van Okuda met Virtananta en van Eberhard met Weitzel, waarin de musici het grensgebied tussen klank en stilte verkennen. Op andere momenten is de muziek heerlijk spontaan, rijk aan klanken en onverwachte vondsten en het is juist dat wat vrije improvisatie zo de moeite waard maakt.
https://www.nieuwenoten.nl/?p=13957

Auch auf dem vierten Album mit ihrem Working-Trio - seit
12 Jahren spielt die Altsaxo-fonistin und Klarinettistin mit dem Bassisten Jan Roder und dem Schlagzeuger Kay Lübke
- verfolgt Silke Eberhard einen Free-Jazz-Ansatz, der Expressives mit Lyrischem konfrontiert.
Wie zuletzt bei The Being Inn operiert Eberhard auch auf Being the Up and Down vorzugsweise mit Kontrastbildun-gen und Gegensätzen, wirkt nun aber mehr an der organischen Gestaltung der Übergänge und Zwischentöne interessiert. Das Material auf dem mit dem Gewinn des Jazzpreiss Berlin 2020 verknüpften Album wurde teils an zwei Abenden im A-Trane im August vergangenen Jahres, teils im Studio aufgenommen und zeigt das Trio auf dem Höhepunkt seiner Möglichkeiten - phänomenal das Interplay der drei Musiker. Neben Eric Dolphy ist in Eberhards Referenzsystem nun Ornette Coleman getreten, wie man in Tracks wie „Von A nach B" hören kann. Angesteuert habe sie ein „Oszillieren zwischen Kontingenz und Transzendenz", ist in den Liner Notes zu lesen. Wunderbar gelöst und tatsächlich nahezu bereits Spiritual Jazz: „Laika's Descent". Brechung und Improvisation als musikalische Strategien in Gegenüberstellung bringt „Hymne". Eine Art Cool-Jazz-Etüde im Sinne von Bohren & der Club of Gore ist „Zeitlupenbossa", ein (ganz und gar nicht zufälliges) Zusammentreffen dadaistischen Humors mit Neuer-Musik- und Impro-Spieltechniken „Damen-schrank". Grandios und ebenso frei wie swingend: „Stray Around". Kreativer Funkenflug der Extraklasse!