Kort voor Covid-19 alles stil legde, in januari 2020, nam saxofonist James Brandon Lewis met zijn kwartet het album ‘Molecular’ op voor Intakt Records, ruim een jaar later, in mei 2021, werd het album voor het eerst live gespeeld tijdens het unerhört! Festival in Zürich. Toch in Zwitserland nam men in diezelfde maand de stukken op die terug te vinden zijn op het eind vorig jaar, eveneens bij Intakt Records, verschenen tweede album, ‘Code of Being’. ‘Molecular’ kwam hier nooit aan bod, daarom hier aandacht voor beide albums.

De kwaliteiten van Lewis, zonder meer één van de beste saxofonisten van dit moment, komen mooi tot uitging in de ballade ‘First Importance’, het tweede stuk op ‘Molecular’. Uiterst fragiel, maar ook kleurrijk geeft hij hier zijn noten vorm, al even subtiel begeleid door ingetogen pianospel van Arùan Ortiz. In ‘Helix’ gaat het er dynamischer aan toe en krijgen we inzicht in de bijzondere ritmesectie, bestaande uit bassist Brad Jones en drummer Chad Taylor. Met name de solo van die laatste laat hier niets te wensen over. En toch, ik prefereer van deze musici de langzame stukken, zoals dat slome ritme in het titelstuk, ‘Molecular’. Die stromende partij van Ortiz, zo perfect begeleid door Jones, dat wat nasale, licht getormenteerde spel van Lewis verderop, meebewegend op de stroom, het is gewoon perfect. Of neem het veel te korte ‘Cesaire’ en de prachtige wijze waarop Lewis hier iedere keer de melodie in abstracties laat oplossen, om het tegen het einde volledig te laten ontsporen. Ook prachtig, ‘Breaking Code’, vanwege Ortiz’ spel, wat een fantastische pianist is dat, maar ook zeker door die ontroerend mooie partij van Lewis en tot slot het laatste nummer, ‘Loverly’, vanwege die prachtige solo van Jones. In de categorie ‘ritmische stukken’ moet het meeslepende ‘Neosho’ worden genoemd. Het is vooral Ortiz die hier met zijn ritmische spel de toon zet en zo een uitstekende bedding legt voor het extraverte spel van Lewis. En met zo’n ritmesectie erbij wordt het dan helemaal een feest.

In ‘Code of Being’ borduurt Lewis voort op de ingeslagen weg. Het belangrijkste verschil is dat de nummers over het algemeen langer zijn en het kwartet dus ook meer de tijd neemt om de thema’s uit te werken. Jones en Taylor zijn dan ook direct in de vrij pittige opener ‘Resonance’ sterker aanwezig. Een ander belangrijk verschil is dat de diverse muzikale sferen op dit album meer door elkaar lopen. In die eerste twee stukken ‘Resonance’ en ‘Archimedean’ zitten zowel langzame delen, als snelle. Maar het mooiste voorbeeld is zonder meer ‘Where is Hella’, verderop op het album. Bijzonder is hier ook die afwisseling tussen uiterst melodieus, bijna dansbaar en vergaande abstracties. ‘Every Atom Glows’ is het eerste stuk dat in zijn geheel als ballade omschreven kan worden, met een bijzondere rol voor Jones en Taylor. Het is tevens ook het enige nummer dat volledig aan die kwalificatie voldoet, het enige stuk dat er nog enigszins in de buurt komt is het afsluitende ‘Tessera’. Over het algemeen kunnen we dus stellen dat dit ‘Code of Being’, het titelstuk is er een ander mooi voorbeeld van, een dynamischer album is geworden dan ‘Molecular’, met krachtige, oeverloze solo’s van Lewis en een ritme sectie die hier zichzelf overtreft.

https://www.nieuwenoten.nl/james-brandon-lewis-quartet-molecular-code-of-being-cd-recensie//

Et la nécessité de retrouver l’essence du jazz, c’est-à-dire de la Great Black Music dont James Brandon Lewis et ses compagnons sont, à la fois les garants et les dépositaires, mais aussi les ambassadeurs, les “missionnaires”. Après un premier disque pour Intakt en duo avec le batteur Chad Taylor, le saxophoniste le retrouve et invite les deux autres membres (avec Taylor) d’un trio également enregistré par Intakt, Aruán Ortiz (piano) et Brad Jones (contrebasse). Saxo-ténor de grande lignée, au son rugueux et granuleux, au jeu chaleureux et empli de lyrisme, Lewis est aussi un compositeur de talent et un fin mélodiste : inspiré par les recherches en biologie moléculaire, il a écrit onze pièces originales qui embrassent le jazz éternel, donc contemporain. Ses partenaires font corps : la pertinence du jeu de piano, le moelleux de la basse profonde, la précision de la frappe “naturelle” de la batterie, ce qui nous change des sons lourds et mats de la plupart des batteurs d’aujourd’****. Un véritable quartette de jazz dans la grande tradition vivante.

https://www.culturejazz.fr/spip.php?article36899

Teria sido, obviamente, preferível que a adição de James Brandon Lewis ao cartaz da edição presente do Jazz em Agosto não tivesse resultado do cancelamento da apresentação de Hedvig Mollestad, mas a possibilidade de assistir à apresentação ao vivo do extraordinário álbum Molecular foi uma das melhores surpresas dos tempos mais recentes.

Acompanhado dos mesmos músicos que com ele gravaram o já referido trabalho lançado na Intakt em 2020 – Chad Taylor na bateria, Brad Jones no contrabaixo e Aruán Ortiz no piano –, o saxofonista tenor norte-americano deu ontem uma masterclass de elegância, nervo, inventividade e jazzismo do mais elevado calibre.

O som de Lewis é imenso, infinito, tão capaz de se encaixar em grooves matematicamente precisos, como de se libertar para domínios de abstração pura, tão seguro a swingar de forma clássica, como a jubilar em extáticas figuras de recorte mais espiritual. A amplitude do seu registo tonal – cristalino, assertivo – tem também plena equivalência na vastidão de recursos estéticos de que dispõe e que lhe permite cruzar com total autoridade diferentes linguagens, dos terrenos mais free aos mais gospel, às vezes no decurso do mesmo solo.

A secundá-lo, James Brandon Lewis tem uma equipa de luxo. O pianista Aruán Ortiz é ultra-inventivo nos solos, dono de uma mão direita vibrante, plenamente interessada em perder-se em derivas livres, mesmo quando a mão esquerda a segura com figuras rítmicas mais circulares. Quando, pontualmente, larga o piano acústico e se agarra ao Fender Rhodes, Ortiz torna-se uma fonte de imenso prazer cromático, oferecendo ao líder uma tela harmónica ampla onde ele se espraia com natural deleite. Este quarteto gosta MESMO de tocar, algo que resulta evidente quando se observam as expressões faciais dos músicos.

A dupla de Brad Jones e Chad Taylor é de elite: capazes de traduzir um pulso vincadamente hip hop, feito de “loops” gerados de forma orgânica, o contrabaixista e o baterista não temem, como de resto acontece com o líder, a repetição, a insistência em certos padrões, mesmo que alguns compassos depois não hesitem mostrar que sabem igualmente partir o tempo e mergulhar em cadências bem mais abstractas e libertas de qualquer “grelha”. E Jones e Taylor sabem igualmente jogar em oposição: se o contrabaixista sola de forma mais líquida e sinuosa, mostrando um discurso ultra emotivo quando pega no arco, o baterista mantém-se “in the pocket” e não tem quaisquer problemas em deixar muito claro que aprendeu a sincopar escutando os desenhos de Clyde Stubblefield loopados em discos dos Public Enemy. Essa dinâmica faz deste concerto uma fonte de justificado entusiasmo, com o público a fazer-se ouvir de forma clara em cada solo, no final de cada tema, contribuindo essa energia para o que sucede em palco.

“If you like what you heard”, exclama já perto do final um visivelmente satisfeito James Brandon Lewis, “then tell your friends”. E depois da brilhante exposição do material de Molecular, já no encore o quarteto teve ainda a oportunidade de levantar o véu sobre o seu próximo trabalho a lançar pela Intakt. Deste lado já se carregou no botão “follow” na sua página Bandcamp.