Tenorsaxofonist Chris Speed kennt man vor allem als verlässlichen Sideman von vielen Kapazundern des zeitgenössischen Jazz, von Tim Berne bis Dave Douglas, von Myra Melford bis John Zorn. Dabei verfügt er über ein durchaus spannendes Oeuvre unter eigenem Namen. Jetzt ist bei Intakt die zweite CD seines Trios mit dem Bassisten Chris Tordini und Dave King am Schlagwerk erschienen. Die meisten Stücke sind von Speed, eines von Albert Aylers Spirit und ein anderes von Hoagy Carmichaels Stardust. Das ist vermutlich schon ein Hinweis, worum es Speed bei diesem Tonträger geht, um die Auseinandersetzung mit der Tradition. Ein wenig Respekt schwingt bei Platinum on Tap schon mit. Vieles erinnert an das klassische Trio von Sonny Rollins mit Oscar Pettiford und Max Roach aus der zweiten Hälfte der 50er Jahre. An sich keine üble Referenz. Was aber damals hochmodern war, klingt heute doch ein wenig brav. Dass gut und stimmig musiziert wird, ändert nichts daran, dass nach einigen Nummern die Sounds doch etwas ermüden.

Trudno o taką definicję jazzu, która satysfakcjonowałaby każ**** zainteresowanego nim słuchacza. Jedni utożsamiają go z dixielandem, dla innych jego nieodłączną cechą jest swing, niektórzy poszerzają znaczenie tego słowa o wszelką muzykę improwizowaną, a są i tacy, którzy rozumieją jazz raczej jako stan ducha, aniżeli konkretny gatunek. Z tym pojęciowym chaosem wiąże się wielość postaw, jakie prezentują sami muzycy. I oni jazz definiują rozmaicie, różne jest także ich podejście do jego bogatej przeszłości, a przy tym – do jazzowych tradycji i konwencji.

Miło jest przekonać się, że wśród tych, którzy mają sentyment do historii gatunku i wciąż się nią inspirują, nie ma tylko epigonów. Raz na jakiś czas trafia się bowiem płyta, na której obecny jest swing i pewien archaiczny jazzowy feeling, a przy tym – emanuje ona czymś świeżym i odrębnym.

Do takich albumów należy najnowszy krążek tria saksofonisty Chrisa Speeda, gdzie towarzyszą mu Chris Tordini na kontrabasie i Dave King na perkusji. W dziesięciu krótkich utworach prezentują oni swingujące, jazzowe granie w sposób, który ujmuje bezpretensjonalnością. Bliskie są im melodie i pewien kompozycyjny ład, które są ujęte w przyjemną w odbiorze swobodę. Ów styl „niewymuszonego” grania szczególnie słyszalny jest u Speeda, który chwilami jakby dął w saksofon od niechcenia, ale to tylko wrażenie – jest uważny, precyzyjny i kreatywny. Daleki od ekwilibrystyki na pokaz, po prostu bardzo ciekawie, choć niespiesznie, opowiada muzyką.

Płyta została tak wyprodukowana, że sekcja jest wyeksponowana niemal tak samo, jak lider. Całe szczęście, gdyż śledzenie gry Tordiniego i Kinga to radość wcale nie mniejsza. Są pomysłowi w prowadzeniu urozmaiconego pulsu utworów – architektura rytmiczna bywa nieoczywista, ale nie ucieka w abstrakcję spod znaku free.

Jeśli więc chcieć wskazać bardzo dobrą płytę jazzową, na której muzycy kłaniają się tradycji, ale przede wszystkim – z jej pomocą – mówią o samych sobie, album „Platinum on Tap” jest jedną z propozycji.

https://www.jazzarium.pl/przeczytaj/recenzje/platinum-tap-0