292: TOM RAINEY – OBBLIGATO. Float Upstream
Intakt Recording #292/ 2017
Ursprünglicher Preis
CHF 12.00
-
Ursprünglicher Preis
CHF 30.00
Ursprünglicher Preis
CHF 30.00
CHF 12.00
-
CHF 30.00
Aktueller Preis
CHF 30.00
More Info
Album Credits
Customer Reviews
Based on 20 reviews
100%
(20)
0%
(0)
0%
(0)
0%
(0)
0%
(0)
J
The jazz standard may be the most renewable resource in popular culture. Even though some of these tunes have been in circulation for nearly a century, they remain infinitely malleable and eternally fresh. Obbligato, drummer Tom Rainey's "standards" band, takes an approach that respects the melody and harmonic structure of these compositions while employing strategies from collective and free improvisation.
Take the torch classic "What's New." Obbligato's take on it opens with a long and discursive solo by bassist Drew Gress. He follows the changes, but the restless invention of his line makes pianist Kris Davis' eventual statement of the melody almost a surprise. Davis takes things at a rubato tempo, with gull-like chirps from Ingrid Laubrock's soprano saxophone and a thrumming, coloristic pulse from Rainey. The performance evolves from there, with Ralph Alessi's trumpet evoking Chet Baker and Lester Bowie in equal measure. Yet the haunting Bob Haggart refrain remains front-and-center the whole time, offering the perfect bal- ance between the pleasure of a familiar melody and the thrill of hearing something entirely new.
R
The legacy of the great Miles Davis '60s quintet continues to shape contemporary music and that's hardly a negative influence, especially when it is executed with the kind of élan that drummer Tom Rainey, saxophonist Ingrid Laubrock, trumpeter Ralph Alessi, pianist Kris Davis and bassist Drew Gress demonstrate on Float Upstream. There is a concept at work here, that being a decidedly free interpretation of well-worn standards. With these particular players, a certain level of transcendence is achieved.
From the very oblique opening strains of "Stella by Starlight", each horn whinnies and wails in search of a mutual focal point and when they light upon it, at midpoint, everything becomes brutally clear. The rhythm team play their respective roles closer to the vest while trumpet and tenor are given wide latitude. Sometimes, as on Sam Rivers' "Beatrice", the melody gets jettisoned altogether and the form becomes the blank slate. Alessi's delicate sound and penchant for broken notes join forces with intuitive piano to begin as a duet, but when the full band enters, a glorious groove emerges on the strength of Gress' walk. It all comes together on "What's New", which the bassist outlines alone, sounding only slightly smaller than a fully mature redwood. Alessi and Laubrock enter with mocking commentary from the sidelines. Again, there is a shift from an 'outside' perspective to something closer to the center and the piece develops into a higher plane. Rainey leads off "There is No Greater Love" with a superlative bit of solo drum storytelling, inviting Laubrock and Alessi to shadowbox across the stereo curtain until Davis, rather unexpectedly, inserts herself into the mix, laying down a metrically dense and melodically intricate solo - definitely a highlight.
The title track, the one improvisation, evolves in an almost identical scenario as the standard material, making a powerful case for this group's ability to create something out of nothing.
Reviews in Other Languages
p
In een ver verleden speelde Tom Rainey mainstream jazz in het eerste trio waarmee pianist Kenny Werner naam maakte. Intussen is de New Yorkse drummer heel andere wegen ingeslagen en is hij een kopstuk van de avant-garde. Maar kijk, hier pakt hij met zijn kompanen van de New Yorkse scene zowaar enkele standards aan. Rechttoe rechtaan versies moet u niet verwachten - de melodie van 'Stella by starlight' zal u bijvoorbeeld pas helemaal aan het eind herkennen. Liever kneden ze die overbekende nummers naar hun eigen visie op moderne jazz, vol interactie en improvisatie. Zoals trompettist Ralph Alessi, die mooie dialogen opzet met saxofoniste Ingrid Laubrock, zonder dat ze ooit unisono spelen. En in de solo's van pianiste Kris Davis klinkt zelfs de invloed van freejazz-icoon Cecil Taylor door. Hoogtepunt is 'What's new', met een sterke intro van bassist Drew Gress, die we ook kennen van bij Robin Verheyen.
G
5 muzikanten uit de New Yorkse scene waar je tegenwoordig niet meer omheen kan. Ze doken samen de studio in om hun bewerkingen te
spelen van 6 overbekende standards aangevuld met een eigen nummer. Vergeet de vertrouwde versies van Stella by Starlight,
Wat is dit ding genaamd liefde van ik word verliefd? too Easily. De muzikanten vertalen alles naar hun typisch grootstedelijk jazzidioom. Weg
met gestroomlijnde melodielijnen en meteen herkenbare thema's. Welkom complex gelaagde structuren, het spel ook van aantrekken en afstoten of van verleiden en
verwerpen, Opmerkelijk hoe de solo's bijna totaal ingebed zitten in de improvisatiepassages en er niet expliciet uitspringen (met
uitzondering van een paar intro's). Nog maar eens een schoolvoorbeeld dat standards geen overbodige luxe zijn in moderne jazz.
M
Vétéran de la scène américaine, le batteur Tom Rainey joue aisément toutes les formes de jazz, qu’elles soient traditionnelles ou expérimentales. En tant qu’accompagnateur, il est d’une efficacité redoutable dans tous les contextes. Pourtant, on le voit rarement diriger un groupe, ce qui est le cas de ce disque qui lui permet de combiner ses deux mondes. D’une part, il est entouré de musiciens d’actualité à New York, parmi eux sa compagne la saxophoniste d’origine allemande Ingrid Laubrock; d’autre part, le programme musical comporte six vieux standards de jazz, entre autres Stella by Starlight, What’s New ou There’s No Greater Love, et une improvisation collective en guise de contraste. Si le répertoire est convenu, les interprétations, elles, ne le sont nullement, car le groupe fait fi de toutes les règles d’usage (comme celles qui font loi dans le disque de Perry). Les thèmes surgissent souvent en cours de route ou sont à peine effleurés; des solos de facture très libre se superposent au lieu de se suivre à la queue leu leu, délaissant les trames harmoniques sous-jacentes. Pendant longtemps, de telles lectures étaient assez exceptionnelles : les tenants de l’avant-garde n’avaient que faire des rengaines surannées, pendant que le jazz mainstream voyait la libre improvisation comme une pure aberration. De nos jours, la ligne de démarcation entre ces camps s’est estompée considérablement et un groupe comme celui-ci en est un bel exemple.
https://myscena.org/fr/marc-chenard/the-record-roundup/
