Saxofoniste Ingrid Laubrock maakte vorig jaar een duo album met de pianiste Aki Takase: ‘Kasumi’. De start van wat een serie moet worden, want in het boekje van het eveneens bij Intakt Records verschenen ‘Blood Moon’, het album dat ze maakte met pianiste Kris Davis, lees ik “for the second installment of Laubrock’s duo series on Intakt…” We zijn dus benieuwd. Vrij kort daarna verscheen een tweede album, ‘Dream Twice, Twice Dreamt’, een dubbelalbum met vijf dezelfde stukken, de ondertitel geeft uitsluitsel: ‘Music for Chamber Orchestra and Small Ensemble’. En over duo’s gesproken, via Bandcamp lanceerde ze met partner Tom Rainey in lockdown de ‘Stir Crazy Episodes’.

Maar eerst Laubrock en Davis. Wie beiden de laatste jaren heeft gevolgd, weet dat hun muzikale taal grote overeenkomsten kent. Hun beider muziek is altijd onderhoudend, maar met een speelse kwinkslag, balancerend tussen abstractie en lyriek. En hoezeer ze soms ook kunnen verdwalen in een woud van ongepolijste noten, ineens is daar dan de uitgang, een meeslepend melodisch fragment, een krachtige ritmische frase. Een tweede kenmerk van dit prachtige album is het samenspel van deze twee. Aan alles is te merken dat ze niet voor het eerst samen op het podium staan – ze spelen onder andere samen in Paradoxical Frog – , dat ze dezelfde taal spreken en dus van elkaar haarfijn aanvoelen wat de ander gaat doen. Neem het langzame titelstuk, ‘Blood Moon’ en luister naar de wijze waarop hier wordt samengespeeld, of wellicht is ‘Flying Embers’ een nog mooier voorbeeld. Davis’ spel klinkt hier als een klokkenspel in de wind, terwijl Laubrock zachte, vibrerende klanken uit haar saxofoon laat ontsnappen.

Laubrock heeft zich de afgelopen jaren ook sterk ontwikkeld als componist. Ik gaf er reeds hoog van op bij haar uit 2014 stammende ‘Zürich Concert’ en kan dat nu weer doen aan de hand van dit ‘Dreamt Twice, Twice Dreamt’. Vijf composities die Laubrock baseerde op dromen die ze bijhoudt in haar dromendagboek. Ze schreef ze eerst voor kleine bezetting, vervolgens voor orkest, om daarmee direct die voor kleine bezetting weer aan te passen. Naast Laubrock horen we natuurlijk een keur aan musici, in het orkest tel ik er vijfentwintig, met twee vaste waarden op beide Cd’s: Sam Pluta op elektronica en Cory Smythe op toetsen. Ik beluisterde eerst dit kleine ensemble, Cd 2, met twee stukken voor trio, twee voor kwintet en één voor sextet. Abstractere muziek dan op ‘Blood Moon’, het gaat er al net zo gestructureerd aan toe als in onze dromen. Dat we deze stukken allereerst als serieuze composities moeten zien, blijkt het beste uit ‘Drilling’, tevens ook het langste stuk. Het is vooral de combinatie van elektronica en accordeon, een gastrol van Adam Matlock, die hier opvalt en het disruptieve, spookachtige klanklandschap dat hier wordt ontvouwd. En dan het luisterrijke duo Laubrock – Smythe verderop, waar Pluta letterlijk zo mooi doorheen piept. Tot slot moet hier de heftig ontsporende elektronica in ‘Twice Dreamt’ worden genoemd, in combinatie met de elektrische harp van Zeena Parkins.

En natuurlijk, het compositorische vernuft van Laubrock komt verreweg het best tot zijn recht in de uitvoering door het EOS Chamber Orchestra, onder leiding van Susanne Blumenthal. De grote diversiteit aan klankkleuren geeft Laubrock optimaal de gelegenheid haar dromen gestalte te geven. Als voorbeeld mag bijvoorbeeld dat ‘Snorkel Cows’ dienen dat qua subtiliteit en vormgeving met kop en schouders uitsteekt boven die voor trio. Maar nog mooier is deze versie van ‘Drilling’, een stuk dat gewoon onder de hedendaags gecomponeerde muziek valt. Bijzonder spannend is ook ‘I Never Liked That Guy’, Laubrock horen we hier met een mooie melodie op sopraansax, prachtig ingebed in een wonderlijke klanknevel.

Tot slot noem ik hier nog de ‘Stir Crazy Episodes’ die Laubrock samen met Rainey plaatst op Bandcamp. Tot nu toe zijn er achtenveertig (!) stukken verschenen, te downloaden van haar pagina. Genoeg voor uren en uren heerlijke spontane improvisatie. Beluisteren kan en downloaden ook, wat je ervoor betaald, mag je zelf weten.

Van ‘Blood Moon’ en ‘Dreamt Twice, Twice Dreamt’ zijn fragmenten te beluisteren via Bandcamp. De ‘Stir Crazy Episodes’ zijn allen te beluisteren via Bandcamp en hier ook te downloaden:

https://www.nieuwenoten.nl/ingrid-laubrock-kris-davis-blood-moon-ingrid-laubrock-dreamt-twice-twice-dreamt-ingrid-laubrock-tom-rainey-stir-crazy-episodes-cd-download-recensie//

Balanço

MELHORES DE 2020

Num ano de salas de espectáculo encerradas, concertos cancelados, projectos adiados e carreiras suspensas, para já não falar dos efeitos da pandemia na sobrevivência de muitos artistas, chegou a parecer que a música se tinha silenciado com a pandemia. Afinal, assim não foi: bastantes discos, e bons, foram editados por todo o mundo e as actuações ao vivo voltaram, a pouco e pouco. Eis aqui o melhor que a jazz.pt ouviu e viu neste annus que conseguiu não ser totalmente horribilis.

É como se a música se tivesse vingado da pandemia e das medidas - em muitos casos erradas - que se tomaram para a combater, numa manifestação de resiliência dos artistas que se traduziu em obras e feitos de enormes qualidade e inventividade. Este balanço poderia ser de excepções, de pálidas tentativas de resistência, mas é bem mais do que isso: uma demonstração de que a alma humana pode mais do que um vírus e do que políticas económicas estapafúrdias.

Ingrid Laubrock: "Dream Twice, Twice Dreamt" (Intakt)

Kaja Draksler Octet: "Out for Stars" (Clean Feed)

Gard Nilssen's Supersonic Orchestra: "If You Listen Carefully the Music is Yours" (Odin)

Muhal Richard Abrams / The Warriors of the Wonderful Sound: "Sound Path" (Clean Feed)

Ingrid Laubrock / Kris Davis Duo: "Blood Moon" (Intact)

Lynn Cassiers: "Yun" (Clean Feed)

Mary Halvorson's Code Girl: "Artlessly Falling" (Firehouse 12)

Carla Bley Trio: "Life Goes On" (ECM)

Shabaka and the Ancestors: "We Are Sent Here by History" (Impulse!)

Nubya Garcia: "Source" (Concord)

Tim Berne's Snakeoil: "The Deceptive 4 Live" (Intakt)

Tim Berne's Snakeoil: "The Fantastic Mrs. 10" (Intakt)

Rob Mazurek Exploding Star Orchestra: "Dimensional Stardust" (International Anthem / Nonesuch)

Alexander von Schlippenbach: "Slow Pieces for Aki" (Intakt)

Maria Schneider Orchestra: "Data Lord" (ArtistShare)

Ballrogg: "Rolling Ball" (Clean Feed)

Agustí Fernández / Jordina Millà: "When Forests Dream" (Sirulita)

https://jazz.pt/artigos/2020/12/28/melhores-de-2020/

Gespräche ohne Worte

Die deutsche Saxophonistin Ingrid Laubrock, geboren 1970, gross geworden in den neunziger Jahren auf der bewegten Londoner Szene, seit 2008 umgezogenen nach New York, spricht viele Sprachen, aber alle mit einem eigenen, schnell erkennbaren Zungenschlag. Länger schon eine anchor woman des Schweizer Avantgarde-Labels «Intakt», hat sie sowohl eine Vorliebe für Musik im grossen Verband, zwischen ausgeschriebener Komposition und eingestreuten improvisatorischen Sprengsätzen. Eben ist von ihr «Music for Chamber Orchestra and Small Ensemble» erschienen.: «Dreamt Twice. Twice Dreamt». Anderseits liebt Laubrock hoch konzentrierte Kleinformationen, namentlich Duos, in denen ebenfalls nicht immer leicht auszumachen ist, was im Parlando allmähliche Verfertigung der Gedanken beim Spielen, was im voraus konzipiert ist. Ein besonders dichtes Duo-Album ist Laubrock mit einer langjährigen «Seelenverwandten» gelungen, der kanadischen, ebenfalls in den USA lebenden Pianistin Kris Davis (*1980): einer wie sie mit neuer E-Musik vertrauten strukturell denkenden «freien» Improvisatorin. Die Nähe der beiden Partnerinnen meint in diesem Zwiegespräch keinen spannungslosen Einklang. Zwar finden sie sich gelegentlich überraschend zu kurzen Unisono-Parallelläufen, aber die abstrakte Poesie ihrer Musik entwickelt sich im Wesentlichen aus gegenseitigen sanften Provokationen. Das besondere dieser Musik: sie ist abstrakt, aber nicht hermetisch. Auffallend ist bei diesem Dialog ein erzählerisches Element. Es sind Gespräche ohne Worte in zwei Dialekten einer musikalischen Metasprache. Klingt kompliziert, und ist für den Hörer zuweilen mit etwas Arbeit verbunden, die für den, der sich nur erst darauf einlässt, in grosses Vergnügen umschlägt. Im übrigen: so ernst diese jedes Klischee verweigernde Musik zunächst anmuten mag, sie hat gelegentlich auch eine Art überwältigende Kindlichkeit, etwas von musikalischem Fingerpainting. Ihr Ernst ist der Ernst des Spiels. Einzelne Stücke sind in ihrer gestischen Theatralik eigentliche Humoresken. Und bei allem Hang zur Abstraktion klingt in vielen Stellen «eine etwas verzerrte und seltsame Lyrik, die nicht wie eine ‘normale’ Ballade klingt» (Laubrock). Kurz: eine radikale, aber nie gewalttätige Musik, schwebend zwischen Emotionalität und dem kühlen Zauber der Abstraktion.