Avant-guitarist Frith and sound artist Mori have worked together for years now and this collaboration, taped in 2015, is inspired by film music and their long friendship; the 15 'sound sculptures' here make for fascinating dialogues between Frith's guitar and home-made instruments and Mori's computer and electronics.

Een vrije studiodag leidde tot het eerste studioalbum van Frith en Mori, ook al kruisen hun paden intussen al 4 decennia via allerhande projecten en concerten. De muziek draagt vaag nog de sporen van de soundtrack over een Japans klooster die ze de dagen ervoor maakten, maar is vooral een duik in geluid en vrijheid. Mori staat zoals gewoonlijk garant voor een delirische stroom van druppel-, fluit- en knisper-elektronica, terwijl Frith, tja, geen idee wat die precies uitspookt. De gitaar maakt 2 keer z'n opwachting, maar daarnaast is hij vooral in de weer met allerhande metalen objecten, dingen die klinken als duimpiano's, deksels, tollen, kinderbestek en springveren. Spontane interactie met een surreëel-ritualistisch randje voor open oren die geen plaatje nodig hebben om de verbeelding op hol te jagen.

Elettronica a gogo in questo album inciso oltre sei anni fa, nel gennaio 2015, a Esslingen, sud-ovest tedesco, tra due degli improvvisatori più radicali (ma per altri versi anche sufficientemente versatili, visti i molteplici terreni toccati nelle loro ormai lunghe carriere) in circolazione, Fred Frith, classe 1949, da Heathfield, East Sussex, e Ikue Mori, classe 1953, da Tokio.

Le coordinate del lavoro possono essere a questo punto anche piuttosto intuibili, e in effetti non ci si discosta troppo (forse per niente) da quanto potevamo attenderci da un album del genere, fortemente sperimentale e a tratti rumoristico, e tuttavia piuttosto vivo, specie nella prima parte (grosso modo i primi sei dei quindici brani), dopo di che, abbastanza gioco forza, certe situazioni tendono a ripetersi e non accade nulla che non fosse già accaduto in precedenza.

Si procede così per poco meno di tre quarti d'ora, non senza fremiti periodici, ma con un ascolto che si fa—anche qui gioco forza—via via più distratto, discontinuo. Il che non ci impedisce di salutare il lavoro come degno di attenzione e certamente meritevole di esser portato dopo lunga attesa agli onori della cronaca.

https://www.allaboutjazz.com/a-mountain-doesnt-know-its-tall-fred-frith-ikue-mori-intakt-recordss

Improvisaties kunnen een flinke tijd in beslag nemen. Zo geven de deelnemers zichzelf de mogelijkheid om in alle rust (of hectiek) een muzikale conversatie op te bouwen en te zien waar hun inspanningen toe leiden.

Doorgaans volgen opnamen dat traject. Gitarist Fred Frith (ooit begonnen bij Henry Cow) en digitaal slagwerker Ikue Mori, beiden door de wol geverfd, hebben op 'A Mountain Doesn't Know It's Tall' gekozen voor een heel andere aanpak. Vijftien tracks, waarvan er maar drie boven de vijf minuten uitkomen, en één nog geen minuut lang is. Al hebben ze nog niet eerder een duo-cd uitgebracht, blijkbaar zijn de twee zo goed op elkaar ingespeeld dat ze meteen ter zake komen. Mori trekt de trukendoos van haar laptop wagenwijd open. Daarbij raakt ze ver verwijderd van de gebruikelijke elektronische percussie. Frith speelt vooral zelfgebouwde instrumenten en allerhande voorwerpen en speelgoed. Slechts op een paar tracks pakt hij zijn gitaar erbij. Het resultaat is een verzameling stukken die alle kanten op schieten. Soms zijn de klanken zo hybride dat niet uit te maken valt wie van de twee er precies verantwoordelijk voor is. Maar steeds weten ze je te verrassen met fijnzinnige interacties en dialogen, die versmelten tot een kernachtige uitspraak. Wanneer Frith in 'Nothing To It' aan de snaren van zijn gitaar plukt, stelt Mori daar verwante klanken tegenover, om vervolgens op te bloeien in een veelheid aan geluiden die qua diversiteit kunnen wedijveren met een gezonde jungle. Onderwijl gaat Frith zich te buiten aan prachtig schrijnende akkoorden. Buitenissig en inspirerend.

Machines are putting people out of work, doing those repetitive (and not-so-repetitive) jobs faster and better, without tiring. In the jazz place, humans needn't worry they'll be replaced, as it's inherently impossible to pre-program a musical 'surprise'. In fact, three recent releases suggest that men and machines are learning to work together, to the benefit of both.

Berlin-based Ignaz Schick imaginatively deploys turntables, samplers and live electronics in a variety of settings, especially duos. Altered Alchemy, a duet with pianist Achim Kaufmann recorded in the winter of 2016, is a generous two-CD set (comprised of 8 tracks averaging 15 minutes in length), which, as the title suggests, shows how the sound worlds-acoustic piano prepared with various implements and battery of custom electronics-collide, blend and transmogrify their creative elements. Here the 'natural' and mechanical materials are not at odds -one never overpowers the other and there is no patent leadership - rather they collectively engender a kind of musical gnosis. Some samples seem familiar (dogs, rain, people murmuring), but most are metaphorical in character: hissings and creakings, whirrs and rumbles, sirens and static-all highly suggestive, few with overt references.

Under the Sun is similar in the sense that it amalgamates the realms of 'acoustica' and electronica through spontaneous improvisation, different because it is four musicians performing live. Led by Rafael Toral, who plies a handheld controller (akin to those used by gamers) to exhort acoustic and electronic feedback from his amp, the Space Quartet also has bassist Hugo Antunes, drummer/percussionist Nuno Morão and Nuno Torres, who switches between alto saxophone and electronics, thereby shifting the electronic-to-acoustic ratio between 1:3 and 2:2. A pair of 20-minute pieces were recorded in October 2019 in Portugal, the title track at ZDB in Lisbon, "Beneath the Moon" at Teatro Viriato in Viseu. Toral's approach to electronic synthesis (complemented by Torres') is notable for his juxtaposition of vocalistic tones evoking the cries of feral beasts with overtly robotic tones reminiscent of Star Wars droid R2-D2.

In spite of their almost 40-year association, A Mountain Doesn't Know It's Tall is the first duet record by Ikue Mori and Fred Frith, the former featured on laptop electronics, the latter on guitar and home-made instruments and found objects (including "toys"). If the alchemists of the first disc favored epic musical poems, the quartet of the second shorter stanzas, then Mori and Frith are working in the milieu of haiku: terse statements of a minute or two or three, musical pictographs inspired by programmatic titles (or was it the other way around?) such as “Stirred by Wind and Leaves” or “A Thief Breaks into an Empty House". Of the electronic musicians featured here, Mori is perhaps the most abstract, but even her most eccentric gestures are so intimately entwined with Frith's that the two are often indistinguishable.

HET VERHAAL VAN FRED RECORDS

Een muzikaal monument in drie kartonnen doosjes

GEWEZEN SCHATTEN

Onlangs verscheen 'The Fred Records Story', een monumentale verzameling van muziek die gitarist en componist Fred Frith in de loop van veertig jaar heeft gemaakt. 27 cd's in drie doosjes bieden een rijk geschakeerd overzicht van liedjes, improvisaties en briljant muzikaal knutselwerk.

Het licht verende, dansende geluid van een mondharp krijgt gezelschap van een wat aarzelende bas. Over die ritmische tandem ontvouwt zich een vriendelijke, bijna kinderlijk aandoende melodie op gitaar, alsof de speler dromerig met het hoofd in de wolken loopt. Al snel mengt zich een keyboard in dit samenspel met één steeds herhaalde hoge toon. Een luide kreet doorbreekt die idylle van muzikale rust, waarna een koor van blokfluitjes een extatisch rondedansje begint. De bas zwelt aan, vervormt. Het keyboard gaat akkoorden spelen die de lucht doen betrekken. Door deze muziek heen **** je een rollend blikje en straatkinderen die elkaar aanmoedigen. Dan, na een paar wilde akkoorden op de toetsen, stort alles in.

Zo eindigt het album 'Speechless' van Fred Frith, een van de 27 titels verzameld in 'The Fred Records Story'. Twintig jaar geleden begon deze gitarist, improvisator en componist, ooit lid van de baanbrekende Britse band Henry Cow, met het uitbrengen van zijn muziek op Fred Records. Het was een sublabel van RēR Megacorp, dat geleid wordt door zijn oude kompaan Chris Cutler. Frith besloot daartoe toen Rec Rec Music, een maatschappij die een aantal albums van hem had uitgebracht, over de kop ging. De rechten kwamen hem weer toe. Iets vergelijkbaars gold de platen die hij had uitgebracht bij Ralph Records, het label van The Residents. Een van die platen was 'Speechless'.

IMPRO-PUNK

Tussen 2001 en 2015 kwamen die albums uit, aangevuld met opnamen uit zijn archief. Samen bieden die een omvangrijk overzicht van Friths werk, dat overigens verre van compleet is. Zijn totale catalogus omvat meer dan tweehonderd titels. De albums op zijn eigen label zijn nu gebundeld uitgebracht, in drie stevige kartonnen doosjes. In elk doosje zit een boekje met uitgebreide informatie op basis van interviews met ene 'Piet Schaap, klaarblijkelijk een pseudoniem. En niet alleen dat, op navraag laat Frith weten dat hij de interviewer uit het oog verloren is, maar dat hij diens wens om onbekend te blijven wil respecteren. Behalve omvangrijk is het overzicht in de drie delen van 'The Fred Records Story' ook rijk geschakeerd. Het is ondoenlijk om die diversiteit in detail te beschrijven. Er zijn cd's met liedjes, zoals 'Cheap At Half The Price' (met Frith op een Casio-keyboard), 'Prints' en de twee albums die hij met Skeleton Crew maakte. Er zijn geïmproviseerde cd's, zoals 'Guitar Solos' uit 1974 en 'Live in Japan', waar hij solo op speelt, Art of Memory II' (waarop hij in gezelschap is van John Zorn) en de ruige impropunk op 'Killing Time' van het trio Massacre, met Bill Laswell op bas. Het derde deel van de verzameling bevat vooral muziek die Frith bij dansvoorstellingen maakte.

Frith drumde een basritme, vegend met een kwast over een microfoon.

LIEDJES

De verzameling maakt onomstotelijk duidelijk hoe veelzijdig en flexibel Frith altijd is gebleven. Van de teugelloos raspende, overstuurd gierende en zoemende klanken die hij al improviserend uit zijn 'gitaar op de tafel' haalt in de Japanse concerten, de al dan niet verknipte dansen op 'Gravity', de knorrige stem vol zelfspot in 'Same Old Me' op 'Cheap At Half The Price' tot het uitbundig recycleren van zijn eigen werk op 'Field Days', een album met muziek voor een voorstelling van het Nederlands Dans Theater op een choreo-grafie van Amanda Miller. En, niet te vergeten, 'Impur' en 'Impur II': een evenement in een Franse muziekschool waarbij groepen studenten in verschillende lokalen gelijktijdig stukken speelden die Frith daar tijdens een residency geschreven had.

Gevraagd naar de rode draad in deze veelheid aan vormen is Frith heel stellig. 'Liedjes. Dat is mijn achtergrond. Ik begon met optreden in folkclubs in de jaren 1960, en daar voel ik me het meest bij op mijn gemak. De consequentie daarvan is dat ik, zelfs wanneer ik aan het improviseren ben, altijd de neiging heb om met relatief korte eenheden te werken, met een verhalende draad die daar doorheen loopt en ze aan elkaar verbindt. Al moet ik er meteen bij zeggen dat dat nooit van tevoren zo is opgezet. Ook de meeste muziek die ik voor dans maak, bestaat uit afzonderlijke delen van verschillende lengte. In zekere zin zou je dat ook 'liedjes' kunnen noemen, ze hebben dezelfde opzet. Ongeacht wat voor stijlen of richtingen je in mijn muziek denkt te kunnen onderscheiden, wat ze allemaal gemeen hebben is die achtergrond.

KWAST

Wat ze zeker ook gemeen hebben, is een speelse omgang met muzikaal materiaal. 'Ik gebruik gevonden geluiden, omgevingsopnamen en opnamen van plekken waar ik op een bepaald moment woon. Daartoe horen ook de New Yorkse ki...

Gab es eine Zeit vor Fred Frith? Es hat den Anschein, ihn und auch seine improvisierende Partnerin Ikue Mori hätte es schon immer gegeben. Beider Diskografien umfassen zusammen wohl mehr als 700 Alben. Umso erstaunlicher, dass Mori und Frith hier zum ersten Mal als Duo in Erscheinung treten. Beide hatten 2015 nach der Arbeit am Soundtrack für Werner Penzels Film Zen for Nothing noch einen Tag Studiozeit, die für diese Aufnahmen genutzt wurde. Vielfach stehen sie noch unter dem Eindruck der Arbeit an Penzels Film über das Leben in einem buddhistischen Kloster in Japan (z.B. Bodaishin, Fushiryõ oder Shõdõka). Zur elektrischen Gitarre greift Frith (laut liner notes) nur in zwei Stücken, sonst bedient er jede Menge Spielzeug, selbst gebaute Instrumente, eigentlich alles, womit man Klänge und Geräusche erzeugen kann und was in Esslingen damals greifbar gewesen sein muss. Selbst Luftzüge werden hörbar gemacht. Dazu gesellt sich mit Schalk im Nacken Mori mit ihrem elektronischen Equipment, einem Laptop. Selbst Gelächter, Tischtennis- und Kochgeräusche werden verfremdet in einen improvisatorischen Kontext gesetzt. Es empfiehlt sich, nicht nebenbei ein Essen zuzubereiten. Pfeift der eigene Schnellkochtopf, oder sind es die Geräusche aus den Boxen (wie der Rezensent persönlich erfahren musste)? Wie sagte schon Kurosawas Kagemusha: „Der Berg bewegt sich nicht."

Elektro-akustische Musik, erfunden im Zuge eines freien Improvisations-prozesses. Geprägt von einem perkussiven Klangbild, das sich primär aus punktuellen Ereignissen formiert. Tradierte Formvorstellungen sind in diesen Momentstudien gänzlich aufgehoben. Bestreben in diesem Duo ist das differenzierte Agieren/Reagieren mittels der elementaren Schichten von Klang und Rhythmus. Die Kleinteiligkeit des Klangbildes erlebt in den kurzen Sketches einen breitgefächerten Variantenreichtum, bevorzugt
aber hinsichtlich Bewegungsdynamik eine fein abgestimmte Unruhe. Das Zusammenspiel funktioniert überhaupt auf hohem Niveau gegenseitigen Verständnisses und Aufspürens von Aktionen. Zuweilen vermittelt sich das Gehörte als elektronische Musik mit analogen Klangschlieren, andererseits als Analogie zu musique concrète, jedoch ausgespielt mit den Klangqualitäten und der rhythmischen Vitalität von Jazz und Rock grandios verschmolzen. Es klingt futuristisch und archaisch zugleich. Eine Folge einerseits wegen des trocken sperrigen Sounds der DIY-Instrumente und Spielzeuge (Frith), andererseits der oszillierenden, gefilterten, verfremdeten, artifiziellen Sounds (Mori) wegen. Amalgamiert sind sie allerdings zwingend kompatibel mit der Gegenwart. Dieser Session vorausgegangen ist die Arbeit der beiden an einem Soundtrack zu einer Dokumentation über ein japanisches Zen-Kloster. Somit entschleunigte sich der Dialog ab und an auch zur Meditation über intuitive Musik.

De invloed van Fred Frith op de hedendaagse muziek kan moeilijk worden overschat. Hij speelde in Henry Cow, John Zorn's Naked City, Massacre en nog zo wat andere grensverleggende bands op het snijvlak van rock, noise en vrije improvisatie. De laatste jaren is hij vooral meer opgeschoven naar dat laatste, zoals ook weer blijkt uit het recent verschenen 'A Mountain Doesn’t Know It’s Tall' dat hij voor Intakt Records opnam met laptopkunstenares Ikue Mori. Takashi Masubuchi is voor mij nieuw - en ik zal niet de enige zijn. Toch bouwde ook hij de afgelopen jaren aan een aardige discografie, met drie albums in het afgelopen jaar, waaronder het bij Headlights verschenen 'Dripping Nocturne', waarin we hem horen met bassist Shizuo Uchida.

Frith en Mori kennen elkaar zo'n veertig jaar, maar maakten vreemd genoeg nooit eerder samen een geïmproviseerd album. En als ze toen in januari 2015 niet een dag over hadden gehad, ze werkten samen aan een soundtrack, was dit album er wellicht ook nooit gekomen. Soms zit het ons dus mee. Het bijzondere aan dit album is dat we Frith kennen als gitarist, maar dat hij maar in twee stukken, 'Nothing To It' en 'Now Here', op dit instrument is te horen! Op de achterzijde van het album staat verder 'home-made instruments, various toys and objects'. En dat, in combinatie met de laptop van Mori, levert een enorme diversiteit aan geluiden, samenvallend tot een kaleidoscopisch kunstwerk waarin het experiment vooropstaat. En probeer daarbij vooral niet om uit te vinden wie nu precies welk geluid maakt, onbegonnen werk. We missen die gitaar dus geenszins, al klinkt hij prachtig gruizig, tegen noise aanleunend in 'Nothing To It', meeslepend in 'Now Here' en denken we hem te horen in 'Hishriyo', maar blijkbaar is dat Mori's laptop.

https://draaiomjeoren.blogspot.com/2021_04_01_archive.htmll

Have you experienced a performance of John Cage's composition "4:33"? If you are not familiar, while studying Zen Buddhism, Cage wrote "four minutes, thirty-three seconds" to be performed solo or in any combination of instruments or players. The instructions were for the performers to NOT play their instruments for the allotted 273 seconds. Their 'silence' was not silence at all. The audience was immersed in the environmental sounds of the concert hall, amphitheater, or room. What one heard was the 'noise' (Cage's notes) of the space, which could be the audience's muffled coughs and breathing, and the wind or creaky chairs, and if you listened closely enough, one's own heartbeat.

That same Zen Buddhist experience is available to you with Fred Frith and Ikue Mori's A Mountain Doesn't Know It's Tall. Not that the pair played nothing, but the sounds they created could easily be those heard during a performance of "4:33," at least one performed on an orbiting space station's soundstage. Frith, first known for his guitar work in Henry Cow and Art Bears and later as bassist for John Zorn's Naked City, only picks up a guitar on two of the fifteen tracks here. Mostly it is home—made instruments, toys and unidentified objects that he (plays?) manipulates. That same massage happens with Mori's electronics. Her progression from drumming in the downtown trio DNA with Arto Lindsay in the late 1970s and early 80s to drum machines in Death Ambient evolved to laptop electronics. Mori can be heard with Satoko Fujii, Mette Rasmussen, Ken Vandermark, and Wadada Leo Smith, to name just a few musicians. Like Frith, in improvisation circles, she is in high demand.

That Zen connection is the motivation here. After scoring music for a radio play and soundtrack, both Zen Buddhist-related, Frith and Mori found they had an extra studio day. These 15 tracks came together, not as random improvisations, but more like a continuous whole. The music is, if anything, extraterrestrial. Woolly electronics, are they emanating from the body, the soul, or the mind? Does the Bladerunner have a dial-up modem? Is there a basilica on the moon? Mori's sound has evolved from beats to an electric elocution. Her language is circuits and atmospheres. Frith and Mori participate in a cyborg dialogue, part binary code/part organic. If we haven't told you enough about the actual sounds, that's because everyone hears something different during "4:33."

https://www.allaboutjazz.com/a-mountain-doesnt-know-its-tall-fred-frith-and-ikue-mori-intakt-recordss