239: ALEXANDER VON SCHLIPPENBACH – AKI TAKASE. So Long, Eric ! – Homage To Eric Dolphy
Intakt Recording #239 / 2014
Alexander von Schlippenbach: Piano, Arrangements
Aki Takase: Piano, Arrangements
Rudolf Mahall: Bass Clarinet, Clarinet
Axel Dörner: Trompet
Nils Wogram: Trombone
Henrik Walsdorff: Alto Saxophone
Tobias Delius: Tenor Saxophone
Karl Berger: Vibraphone
Wilbert de Joode: Bass
Antonio Borghini: Bass
Han Bennink: Drums
Heinrich Köbberling: Drums
Recorded live June 19, 20, 2014 in Berlin by Kulturradio vom Rundfunk Berlin Brandenburg.
Sale
Sale
Original price
CHF 12.00
-
Original price
CHF 30.00
Original price
CHF 30.00
CHF 12.00
-
CHF 30.00
Current price
CHF 30.00
| /
More Info
So long, Eric! For this tribute to Eric Dolphy, Alexander von Schlippenbach and Aki Takase have put together an ensemble with some of the best interpreters of Dolphy’s music. In addition to Aki Takase and Alexander von Schlippenbach on grand pianos, Han Bennink and Karl Berger, two of Dolphy’s former collaborators can be heard on drums and vibraphone. The band is completed by one of the most exciting front lines on the European jazz scene with Rudi Mahall, Nils Wogram, Axel Dörner, Henrik Walsdorff and Tobias Delius. Bold arrangments and visionary playing bring out the exploding expressivity of Dolphy’s compositions and prove that – even 50 years after Dolphy’s death – they sound fresh and relevant.
Album Credits
Cover art and design: Jonas Schoder
Liner notes: Ulf Drechsel
Recorded live June 19, 20, 2014 in Berlin by Kulturradio vom Rundfunk Berlin Brandenburg. Radio producer: Ulf Drechsel. Sound supervisor: Wolfgang Hoff. Sound engineer: Nikolaus Löwe. Digital cut and mastering: Uli Hieber. Projectmanagement: Constanze Schliebs. Produced by Intakt Records, Patrik Landolt
K
Ken Waxman When it comes to serious improvised music, tribute discs are as likely to be a bane as a boon. That’s because the artist involved faces a double challenge. Firstly can the player salute the honoree in such a way that the music will amplify rather than diminish that person’s reputation? Plus if that’s done properly will the resulting product be imaginative rather than an unoriginal run though of familiar tunes? Luckily the sessions here stay away from the overly familiar Miles-Louis-Duke-Trane team to honor less frequently venerated innovators. But while each session is enjoyable and while there are pleasurable and cultivated sounds on tap, none attains the level of creative freshness that the prototypes did.
Trying to avoid the curse of emulation, alto saxophonist Kathrin Lemke and her eight-piece Heliocentric Counterblast ensemble, perform her original compositions along with classics first recorded by Saturian-American honoree Sun Ra (1914-1993) and his Arkestra. Some, such as “NepTune”, which are borne on waves of hand-claps, harmonized horns and a walking bass line, engender genuine excitement. However all sound so close to the Ra oeuvre, that even if they’re not pastiches of other Ra compositions – which is what “Sat-ancient-Urn-Aiethopia” is literally – they could be mistaken for them.
Taken as a whole the recreations are professional enough and often move with unabashed swing. Plus just as long as the group pitches its variants on Ra’s simpler music so that it resembles so-called Jungle band music which the Arkestra intuited from earlier classics by Fletcher Henderson, Heliocentric Counterblast is on solid ground – or perhaps more appropriately operating in the correct part of outer space. However a tune such as “Outro” with its combination of yelping trombone and spacey synthesizer runs sounds more like Earth, Wind & Fire than “We Are Not of This Earth”. What is a bit unsettling though are the chants. Try as they may the players’ harmonies can’t equal those of June Tyson, Michael Ray et. al and the sharp ear can note several non-English inflections as band members vocalize.
With the negatives out of the way, though, Planetary Tunes can be enjoyed for what it is. Consisting of some of the most accomplished Berlin-based improvisers, not only does the group integrate contrapuntal pulses and straightforward energy, but there are many outstanding solos. With Andreas Dormann’s jumping baritone saxophone blats and Mike Majkowski`s tough double bass lines holding down the bottom, everyone is granted freedom, often in surprising ways. For instance, among the screeches, scrimps and electronic wiggles on “Saturn” Lemke creates a sweet Pete Brown-styled solo whose subversive old-timey-ness would have appealed to Ra. “Sat-ancient-Urn-Aiethopia” is one of the tracks that showcases the firm, hard trumpet work of Nikolaus Neuser, abetted by the convinced Tranesque – not John Gilmoresque, though – tenor saxophone of Dirk Steglich. Plus on “Fate in a Pleasant Mood”, Niko Meinhold is able to use his keyboard to emulate slick guitar runs and space harp whizzes, while with the same facility his piano playing moves from night-club moderation to pseudo-ragtime. Overall; though, there are few instances where the band reaches true Arkestra transcendence. Playing up Sun Ra’s party-time eccentricity and futurism at the expense of his commitment to Black music in many forms may be the one fashion a European band can honor Ra’s music. If that foreshortened goal is a measure of success, then Lemke and Heliocentric Counterblast score on their own terms.
Sun Ra’s musical longevity may have overcome his Jazz obscurity, which wasn’t the case with South African alto saxophonist Dudu Pukwana (1938-1990). Part of the Apartheid-era Diaspora that led many of his fellow musicians to leave home, Pukwana’s mix of Freebop plus Africanized rhythms and compositions were featured in bands such as The Blue Notes, Brotherhood of Breath and his own units. But knowledge of his distinctive soloing was limited to a select few. Organized by drummer Andrew Scott, Duduvudu seeks to change that perception. Featuring a dozen tracks played by a total of 29 musicians, sessions took place in London in 2009 and San Francisco at a later date.
Sincere in his fandom, Scott has even managed to round up a half-dozen players who worked with Pukwana in his heyday to join the band. As expressive as some of the arrangements and solo work are however, the drummer’s focus on Pukwana’s blues-dance-gospel side risks reducing the alto saxophonist to the status of a Fun-Jazz progenitator. The South African’s equivalent involvement with and influence by such British avant-improvisers as Evan Parker, John Stevens and Paul Rutherford is left out. As a matter of fact, the only true free-form improv on the disc is “Duet for Dudu”, a spindly session of arrhythmic trombone flutters and pinched flute lines by Annie Whitehead and Chloe Scott respectively.
With a total of se...
G
George W. Harris A pair of pianists give a tribute to an avant garde reed player? Hey, it
works! Aki Takase and Alexander Von Schlippenbach (from her on
referred to as "AT" and "AVS") put together a simpatico team that
captures the sonic vision and passion of Eric Dolphy during a pair of June
concert performances in Berlin. The size of the band is as flexible as a
Dolphy solo, ranging from a duet to a full meghilla twelve member team
with even a doubling of drummers (Heinrich Kobberling/Han Bennink) and
bassists (Antonio Borghini /Wilbert De Joode) at times. The reed
section of Rudi Mahall/cl, bcl, Tobias Delius/ts, Henrik
Walsdorff/as, Axel Dorner/tp and Nils Wogram/tb is augmented
by vibist Karl Berger, and the players move in
and out like an Agatha Christie novel.
As for the music itself? Thes guys mix the tunes of Dolphy's
solo career with the swagger and energy of his stint with Charles
Mingus' band. Tunes such as "Les" and "Out There" have an incessant
bop pulse that is dipped in blues, while Walsdorff's alto is sharp and
poignant throughout. A wonderfully traffic jammed feel veers in and out
of the assertive "Miss Ann" which as ATs piano searching for something
just out of reach, and gloriously ragged "The Prophet" which in
cludes Wograms languidly sliding trombone.
A duet betweek AT and Rudi Mahall's bass clarinet has some exciting
interplay with each guy pushing each other in a way reminiscent between
Mingus and Dolphy, while the closing "Pout to Lunch" thunders with
Bennink's drums and finishes up like a three legged race on an incline.
Exciting music here, reflected of an era and attitude of experimentation
that is sorely missing these days.
http://www.cadencejazzmagazine.com/membersonly/admin/assets/aki%20dolphy.pdf
Reviews in Other Languages
C
Cees van de Ven Vorig jaar was het vijftig jaar geleden dat Eric Dolphy, onverwachts en veel te vroeg, overleed. Het inspireerde Aki Takase en Alexander von Schlippenbach om een eerbetoon te organiseren voor deze grootmeester. Een van de concerten van die serie verscheen eind vorig jaar bij Intakt onder de naam 'So Long, Eric!' op cd. Voor dit eerbetoon trommelden de beide pianisten een keur aan internationale artiesten bij elkaar, waarvan er twee ooit nog met Dolphy hebben samengewerkt, slagwerker Han Bennink en vibrafonist Karl Berger.
Het album bestaat, hoe kan het ook anders, volledig uit composities van Dolphy, in spannende arrangementen van Von Schlippenbach en Takase. Immers, Dolphy heeft nooit de beschikking gehad over een band met twee pianisten, twee drummers, twee bassisten en zes blazers!
Von Schlippenbach is beslist trouw gebleven aan de originele composities van Dolphy. Ze zijn allemaal duidelijk te onderscheiden, maar hij voegt zeker ook het een en ander toe. Zo start 'Out To Lunch!', de titeltrack van het enige officiële album dat Dolphy voor Blue Note maakte, met een slagwerkduet tussen Bennink en Heinrich Köbberling, waarna de rest van de band het thema inzet, maar dan natuurlijk veel zwaarder georkestreerd. Het origineel werd tenslotte uitgevoerd door een kwintet. Wat ook opvalt is dat Von Schlippenbach en de zijnen kiezen voor een minder strak arrangement. Zo zet Nils Wogram een trombonesolo neer die duidelijk eigentijds is. Ook de schrijnende, piepende en krakende trompetsolo van Axel Dörner gaat een paar stappen verder dan dat Freddie Hubbard ging in het origineel.
In 'Serene', een nummer uit de tijd dat Dolphy bij Prestige zat, kiest Von Schlippenbach voor een arrangement waarin alleen de blazers te horen zijn. Eerst horen we Wogram en vervolgens Henrik Walsdorff op altsax. Met de overige blazers erbij ontstaat er een subtiel en melodieus geblazen setting, een soort van serenade. Het arrangement geeft een bijzondere lading aan dit nummer.
De versie van 'Miss Ann', eveneens daterend van rond 1960, duurt ruim twee keer zo lang als het origineel. Takase kiest hier ook voor een wat lager tempo. Tevens is deze versie dramatischer, ruiger. Het is goed terug te horen in de schurende tenorsax solo van Tobias Delius. In 'Hat And Beard', eveneens afkomstig van 'Out To Lunch!', starten de beide pianisten met een duet waar het thema reeds vaag doorheen klinkt. Zodra de rest van de band zich erbij voegt, ontvouwt dit thema zich verder. Al is ook hier de structuur veel opener en losser, speelser bijna, dan in het origineel.
Als er één ding duidelijk wordt na beluisteren van deze cd is het dat Dolphy een uitstekende componist was. Hij heeft de wereld een aantal prachtige nummers nagelaten, die ook vijftig jaar na dato nog steeds zeer de moeite waard zijn. Waarvan akte!
https://draaiomjeoren.blogspot.com/2015/05/cd-aki-takase-alexander-von.html
Y
Yahvé M. de la Cavada IDELIDAD AL ESPÍRITU DE DOLPHY
1964 es "uno de esos años". Recién cumplido el medio siglo desde entonces, a lo largo del año pasado se han dado numerosos aniversarios en el pequeño y doméstico mundo del jazz. Entre ellos, tres particularmente importantes para quien esto escribe: el cincuentenario de la grabación de dos obras maestras, A Love Supreme de John Coltrane y Spiritual Unity de Albert Ayler, y de la muerte de uno de los más grandes solistas del jazz en la segunda mitad del siglo pasado, el saxofonista, clarinetista y flautista Eric Dolphy.
Su importancia ha quedado ligeramente atenuada por lo personal de su estilo, un inimitable y visionario rupturismo que, aún hoy, sigue sonando tan fresco y original como entonces. De hecho, la perspectiva juega a su favor y le mantiene vigente frente a otros revolucionarios de la época, algunos de ellos mucho más populares, cuya obra ha envejecido más, o peor.
La música de Dolphy poseía una belleza extraña, difícil de atrapar, y tal vez por eso el cincuenta aniversario de su muerte no ha hecho el ruido que merece. Pero ahí está Aki Takase para homenajearle, y esta vez a lo grande. No le quito mérito al gran Alexander Von Schlippenbach, pero la japonesa ha cultivado la obra de Dolphy desde diferentes ópticas, respetando siempre dos preceptos básicos: la fidelidad al espíritu de Dolphy y la propia personalidad de Takase, nunca supeditada a la música del maestro, sino complementada por ésta.
En el fabuloso So Long Eric!, el binomio Takase-Von Schlippenbach se eleva a la máxima potencia, construyendo sobre su muy trabajada compenetración un grupo y unos arreglos que dibujan un perfecto retrato de Eric Dolphy a partir de la inequívoca personalidad de los líderes y sus excepcionales músicos (un auténtico quién es quién de la vanguardia europea). Alternando formaciones y jugando, sin deformar, con composiciones emblemáticas de Dolphy, este fabuloso homenaje se caracteriza precisamente por una de las señas de identidad de su protagonista: sonar moderno sea cual sea el contexto de la pieza.
Personalidad por encima de todo, sí. Y libertad, swing y solos estupendos. Todo ello.
http://www.cuadernosdejazz.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3248:aki-takase-alexander-von-schlippenbach-&catid=4:discos&Itemid=7
S
Steff Rohrbach Wo wäre der grosse Multiinstrumentalist Eric Dolphy wohl mit seiner Musik gelandet, hätte ihn nicht 1964 in Berlin der unnötige Tod erst 36-jährig aus dem Leben gerissen? Statt seine Diabetes rechtzeitig zu diagnostizieren, war man im Spital nach seimem Zusammenbruch von Drogenexzess ausgegangen. Erst mit dreissig und als Solist der Band Chico Hamiltons war die Szene auf ihn aufmerksam geworden, dann allerdings spielte er mit Parker, Mingus, Colman, Coltrane und Ron Carter und nahm Dutzende Alben unter eigenem Namen auf. Dolphy experimentierte mit Vierteltönen und unterschiedlichsten Geräuschen, überraschenden Intervallen und verschrobenen Linien, seine Solos waren häufig von ekstatischer Intensität. Obwohl er 1960 beim Doppelquartett-Album "Free Jazz" Colmans mit Don Cherry und Charlie Haden dabei war, hat Dolphy den Schritt in den Free Jazz nicht ganz vollzogen. Nach Berlin hatte ihn der junge Vibraphonist Karl Berger geholt. Die beiden Freunde lebten seit Kurzem in Paris. Dolphy sollte in Bergers Trio meh- rere Abende zur Eröffnung des Berliner Jazzclubs Tangente zu spielen.
Nach der überzeugenden Einspielung sämtlicher 70 Monk-Kompositionen hat sich Schlippenbach zusammen mit Aki Takase und zehn hochkarätigen Musikern des Werks Eric Dolphys angenommen. Han Bennink, Antonio Borghini, Tobias Delius, Axel Dörner, Wilbert de Joode, Heinrich Köbberling. Rudi Mahall, Henrik Walsdorff, Nils Wogram und jener Karl Berger an den Vibes, der 1964 Dolphy in sein Trio nach Berlin geholt hatte. Das Resultat überzeugt auf der ganzen Linie: rhythmisch heisser Jazz, ungemein dicht und intensiv, virtuos und kräftig wahrlich eine gelungene Hommage.